نمونه‌ای از نثر " عبدالله قطب شیرازی " از عارفان شیراز :

      تا لذت انس چشیدم، وحشت (تلخی) در جهان نیافتم. اگر به سوراخ سوزنی رفتم، آنرا به گشادگی آسمان یافتم. به هر تاریکی که نگریستم، آنرا روشن دیدم،«اَعوذُ بِنورِ وَجهکَ الَّذی اَشْرَقَتْ لَهُ الظُّلُمات» به یادم افتاد. محبوب و مکروه را همه محبوب یافتم، « عَسی اَنْ تَکرَهُوا شَیْئاً وَ هُوَ خَیْرٌ لَکُمْ» را یاد کردم.

      در اندیشه افتادم که با این گشادگی، مردمان چرا در تنگی‌اند. و با این روشنی، جهان در چشم خلائق چرا تاریک است؟

      دانستم آن تنگی در دل خودشان است. زین رو جهان بر ایشان تنگ می‌نماید. همچون کسی که سرش بگردد، عالَم پیش چشمش گردان نماید، و حال آنکه عالَم ساکن است، این سر اوست که می‌گردد. همچنین دانستم که این تاریکی در دل ایشان است که عالَم بر ایشان تاریک نماید، همچون آن شخصی که به ناگاه کور شد، با اهل خانه گفت: چه شد که چراغ شما بمُرد. ای خواجه این چراغ توست که بمرد، چراغ خانه روشن است...

      ای ولیّ من صفت انس بهشت شنیده‌ای؟ جایی می شناسم انیس‌تر از بهشت، و آن درون دل عارفان است. و صفت وحشت دوزخ شنیده‌ باشی، جایی شناسم از آن موحش‌تر، و آن دل جاهلان است .